مرحوم علامه سید محمد حسین حسینی طهرانی «... چنين فقيهانى كه جامع بين علم ظاهر و باطن و ميان علم و عمل هستند بايد مربّى طلاّب و حوزه‏ها باشند. آنها علم حقيقى را از جانب حضرت ربّ مى‏گيرند و بر متعلّمين پخش مى‏كنند.

شب‏ها در محراب عبادت قيام دارند و با پاى محكم و استوار به كرنش و نيايش به درگاه حضرت معبود، دلهايشان مجذوب جذوات إلهيّه و سبحات ربّانيّه ميشود، و روزها آنچه را گرفته‏اند پس ميدهند و در اين عالم وسيع شنا مى‏نمايند و به عالم وجود إفاضه فيض مى‏نمايند:

إِنَّ نَاشِئَةَ الَّيْلِ هِىَ أَشَدُّ وَطْئًا وَ أَقْوَمُ قِيلاً * إِنَّ لَكَ فِى النَّهَارِ سَبْحًا طَوِيلاً.

«تحقيقا آنچه در شب مى‏رسد، براى تو گامى استوارتر و گفتارى پايدارتر است. و تحقيقا از براى تو در روز مجال واسعى است كه در اين عالم كثرات شنا كنى (و آنچه را در شب گرفته‏اى، در روز مصرف نمائى).»

منبع