وَ مَنْ أَعْرَضَ عَن‌ ذِكْرِي‌ فَإِنَّ لَهُ و مَعِيشَةً ضَنكًا وَ نَحْشُرُهُ و يَوْمَ الْقِيَـٰمَةِ أَعْمَي‌' * قَالَ رَبِّ لِمَ حَشَرْتَنِي‌ٓ أَعْمَي‌' وَ قَدْ كُنتُ بَصِيرًا * قَالَ كَذَ' لِكَ أَتَتْكَ ءَايَـٰتُنَا فَنَسِيتَهَا وَ كَذَ'لِكَ الْيَوْمَ تُنسَي‌'. [1]

«و كسي‌ كه‌ از ياد خدا إعراض‌ كند، پس‌ بدرستيكه‌ زندگي‌ او توأم‌ با سختي‌ و مشكلات‌ خواهد بود، و ما او را در روز قيامت‌ كور محشور خواهيم‌ كرد. ميگويد: اي‌ پروردگار من‌! من‌ كه‌ در دنيا بينا بودم‌، چرا مرا در اينجا كور حشر نمودي‌؟ خداوند ميفرمايد: اينچنين‌ است‌ كه‌ در دنيا آيات‌ ما بسوي‌ تو آمد و آنها را فراموش‌ كردي‌! و بدين‌ جهت‌ امروز نيز فراموش‌ كرده‌ شدي‌!»

پناه‌ به‌ خدا؛ در اين‌ دنيا انسان‌ اعتماد به‌ غير خدا نموده‌ و همه‌چيز از دستش‌ ميرود. و امّا اگر با خدا راه‌ محبّت‌ و عشق‌، باز كند و طبق‌ دعاي‌ مولي‌ أميرالمؤمنين‌ عليه‌ السّلام‌: وَ اجْعَلْ... قَلْبِي‌ بِحُبِّكَ مُتَيَّمًا [2] (دل‌ مرا در محبّت‌ و عشق‌ خودت‌ ديوانه‌ كن‌) با خدا و اسرار الهي‌ و واقعيّات‌ سر و كار داشته‌ و دامن‌ از لوث‌ اعتبار و مجاز بشويد، در آنجا حبيب‌ الله‌، يَد الله‌، روح‌ الله‌، وليّ الله‌ ميگردد.

مگر خدا حبيب‌ دارد؟ رفيق‌ دارد؟ اينها همه‌ اسماء خدا هستند كه‌ به‌ مقرَّبين‌ و مُخلَصين‌ عنايت‌ ميكند. چگونه‌ أميرالمؤمنين‌ عليه‌السّلام‌ أسَدُ اللَه‌، يَدُ اللَه‌، لِسانُ اللَه‌، عَيْنُ اللَه‌، و فَضْلُ اللَه بوده‌ است‌؛ اگر كسي‌ با آنحضرت‌ راه‌ مودّت‌ و محبّت‌ پيش‌ گيرد و با صدق‌ و صفا بدون‌ غشّ و دَغَل‌ ولايتش‌ را بپذيرد و در اطاعت‌ از اوامرش‌ چون‌ و چرا نكند، آن‌ حضرت‌ راه‌ آسمان‌ معرفت‌ را به‌ او نشان‌ خواهد داد و با كليدي‌ كه‌ از جانب‌ خدا در دست‌ دارد قفل‌ها را خواهد گشود و حجاب‌هاي‌ ظلمانيّه‌ و نورانيّه‌ را مرتفع‌ خواهد نمود.

گر در ره‌ عاشقي‌ قدم‌ صدق‌ نهي‌ 

معشوقه‌ به‌ اوّل‌ قدمت‌ پيش‌ آيد

او از انسان‌ استقبال‌ ميكند و به‌ ملاقات‌ مي‌آيد و رفع‌ حوائج‌ و نيازمندي‌ها مي‌نمايد.

 

[1] آيات‌ 124 تا 126، از سورۀ 20: طه‌

[2] از فقرات‌ دعاي‌ كميل‌ است‌. («مفاتيح‌ الجنان‌» ص‌ 67، از طبع‌ إسلاميّه‌)